9ο και... γράμματα σπουδάματα...

Στις φωτογραφίες παρουσιάζονται με τη σειρά τα εξής δέντρα:  1. Πουρνάρι ( είδος θαμνώδους βελανιδιάς),  2. Πιστακιά ( θάμνος συγγενικός του σκίνου και της φυστικιάς), 3.πεύκο 4. Σκίνος 5. Κυπαρίσσια σε πρώτο πλάνο, βελανιδιά σε δεύτερο Ευχαριστώ την εκπαιδευτικό Αντιγόνη Ι.

Η Δυτική Αττική ενεργοποιείται! Ήδη μπαίνουν στο χορό τα σχολεία! Ήδη ομάδες εθελοντών μάζεψαν τα βελανίδια τους σε Κινέτα και Μέγαρα!  Στις 6 Δεκεμβρίου θα επιχειρήσουμε σποροφύτευση βελανιδιών, στην Πάρνηθα,  στα όρια του Δήμου Φυλής. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε! Ο παλαίμαχος και πρωτοπόρος Μανώλης Θεοδωρίδης, εξηγεί το τρόπο σποροφύτευσης βελανιδιών.

  Χανς Κρίστιαν Άντερσεν   Στο δάσος, ψηλά στην απότομη ακτή, αντίκρυ στο ανοιχτό πέλαγος, έστεκε μια πολύ γριά βελανιδιά. Ήταν ακριβώς τριακοσίων εξή­ντα πέντε ετών, μα για το δένδρο, όλος αυ­τός ο καιρός δεν ήταν παρά μόνο μερικές δικές μας μέρες. Εμείς είμαστε ξύπνιοι τη μέρα και κοιμόμα­στε τη νύχτα και τότε βλέπουμε τα όνειρά μας. Το δένδρο είναι ξύπνιο τρεις ολόκληρες εποχές και κοιμάται μόνο σαν έρχεται o χειμώνας. Ο χειμώ­νας είναι η νύχτα της – ύστερα από μια ατέλειωτη μέρα που τη λένε άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπω­ρο.  Πολλά ζεστά καλοκαιρινά πρωινά, τα Εφήμερα, αυτές οι μυγούλες που ζουν μονάχα μια μέρα, χόρευαν ολόγυρα στην κορφή της, χαρούμενα κι ευτυ­χισμένα, και ύστερα ακουμπούσαν για μια στιγμή σε κάποιο δροσερό, πράσινο φύλλο της Βελανι­διάς. Και τότε η Βελανιδιά έλεγε:  «Καημένη μυγούλα! Ολόκληρη η ζωή σου είναι μια μέρα! Πόσο σύντομη είναι και πόσο θλιβερή!»  «Θλιβερή! Γιατί το λες αυτό;» απαντούσε τότε το Εφήμερο.  «’Όλα γύρω μου είναι πλημμ

Νικητής του Acadamy Award for Best Animated Short Film and Short Film Palme d'Or το 1987. Είναι ένα γοητευτικό αριστούργημα κινουμένων σχεδίων για έναν άνθρωπο ο οποίος αφιερώνει τη ζωή του στο να φυτεύει δέντρα. Σε σκηνοθεσία του Frederick Back και επιμέλεια απο τον Norbert Pickering, αυτή είναι η πλήρης έκδοση στην αγλλική γλώσσα μεταφρασμένη απο τον Jean Roberts και αφήγηση απο τον Christopher Plummer (η αρχική έκδοση είναι στην γαλλική γλώσσα με αφήγηση απο τον Philippe Noiret).  Ο Jean Giono, ο συγγραφέας του διηγήματος πάνω στο όποίο βασίστηκε η ταινία, έγραψε την ιστορία μετά από αίτημα των American editors το 1953 οι οποίοι του ζήτησαν να γράψει λίγες σελίδες για έναν αξέχαστο χαρακτήρα. Το αίτημα τους ήταν για έναν αληθινό χαρακτήρα, αλλά ο Jean Giono δημιούργησε τον φανταστικό Elezeard Bouffier. Όταν οι εκδότες διαμαρτυρήθηκαν ότι κανένας με αυτό το όνομα δεν είχε πεθάνει στη Banon, ο συγγραφέας χάρισε το διήγημα στην ανθρωπότητα. Αυτό έγινε λίγο μετά την

Μνημειακές δρύες στο δάσος Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας (φωτογραφία: Απόστολος Τζογάνης). Η ΔΡΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΔΡΥΟΣ… * – ένα ιστορικό της σημαίνουσας πορείας της δρυός στον ελληνικό χώρο –   Του Αντώνιου Β. Καπετάνιου Δασολόγου – Περιβαλλοντολόγου «Μ’ αρέσει, δρυ, να σε θωρώ μες στ’ ουρανού τς αγκάλες» (από τον «Νικηφόρο Βρυέννιο», Διονύσιος Σολωμός) Η δρυς η φυλλοβόλος, ήταν κάποτε το δένδρο που κυριαρχούσε στον ελληνικό χώρο και στο μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ιδίως στην αρχή της μεταπαγετωνικής περιόδου, η φυλλοβόλος δρυς, μαζί με τα φυλλοβόλα πλατύφυλλα,  ήταν τα κυρίαρχα φυτικά είδη στις περιοχές αυτές. Η έννοια εξάλλου του δρυμού –που έχει επικρατήσει να λέγεται για τον τόπο που εμφανίζει πυκνή άγρια βλάστηση–, στην παρουσία της δρυός οφειλόταν, όταν κάλυπτε κάθε γωνιά του ελληνικού χώρου. Η έννοια αυτή βέβαια, έχει καθολικότερη σημασία κι αναφέρεται στον τόπο τον πλούσιο με δασική υψηλή (κυρίως) βλάστηση, ανεξαρτήτως του είδους δένδρου πο

«…Κάνε να είμαι πιο μάνα από τις μάνες Για να μπορέσω να αγαπήσω Και να υπερασπίσω όπως αυτές Κάτι που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου…» Οι στίχοι είναι από την «Προσευχή της δασκάλας», της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946 Αφιερωμένο σε κάθε δάσκαλο που όλα τα υπομένει και επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό και αγάπη. Η προσευχή της δασκάλας Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω· που φέρω το όνομα της δασκάλας, που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη. Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου· που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές. Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου και περαστική την απογοήτευση. Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει, το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν. Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι για